hayat bırakılmayacak kadar değerli mi?
dünkü sıradışı nöbetten sonra bunu sormak geldi içimden..
3 kere gidip gelmek..
meleklerin elinden tutup, sonra da “pardon, yarım kalan bi işim var” deyip geri dönmek.. sonra tekrar gitmek, gelmek ve yine gitmek..
70 dakika boyunca gitmedi Osman Amca..
entübe ettim, kalp masajı yaptım, defalarca çaktım(defibrile ettim);
“bana mısın?” demedi Osman Amca..
literatürde ne kadar ritm varsa gösterdi, sağolsun..
kalbi, kah hopladı zıpladı kah uykuya daldı..
oğluna ve torununa döndüm:
“Osman Amca’nın gitmeye niyeti yok ” (gülümseyerek)
oğlu:
“yoo, gitmez hocam!” (o da gülümsüyor)
torunu:
“hocam inatçıdır, gitmez!” (başını sallıyor)
son yolculuğuna giderken bile gülümseten insanları seviyorum..
mekanın cennet olsun Osman Amca..
gülün dostlar!
gülmek de yetmez, kahkaha atın!
giderken bile güldürün!!!
* istediğim işi bulmak sandığım kadar kolay olmayacak dostlar..
* haftasonu balığa gidiyorum.. Sevgili Özgen'le.. Amasra'ya.. bakalım oltamıza neler takılacak.. fotoğrafçı hatunlar da olacak :)
2 comments:
Oooo balığa çıkıyorsun demek haydi rasgele :) tuttuklarının fotolarını bizle de paylaş sonra ;)
Nonicim,
sen olmasan kimle muhabbet edicem ben ya :)
bazen bu sayfayı sadece senin okuduğunu düşünüyorum.. bundan sonra post most yok, yazıyı direkt sana göndericem :)
güzel dileğin için teşekkürler.. artık bi torik tutarım :)
Post a Comment